Από την Ειρήνη Τσακίρη
..σαν ένα μικρό, ακριτικό χωριό που το εγκαταλείπουν οι νέοι άνθρωποι για να βρουν δουλειές στις μεγαλουπόλεις..; και τι θα μείνει πίσω; Για πόσο οι παππούδες θα γρατζουνούν το χώμα, για να ανθίζει απλόχερα καθετί που λέγεται Ελλάδα..;
Οι πατρίδες μας πια δε θα χουν ταυτότητα..; Θα είναι ένα πολυπολιτισμικό σακί; Και ναι, δέχομαι ότι η πολυπολιτισμικότητα βοηθάει στην εξοικείωση, ίσως στη μείωση του ρατσισμού και στη διεύρυνση των οριζόντων των ανθρώπων, αλλά η ταυτότητα; Τι θα γίνει η ταυτότητα; Θα μιλάμε ελληνικά με ξενική προφορά; Θα γράφουμε στα greeklish; Θα γίνουμε μια μίξη..; ένα μπαστάρδεμα φυλής..; ποιος; ο λαός με το γαλανόλευκο βλέμμα και την καθάρια πνοή..; .. σ ένα δωμάτιο πλημμυρισμένο με χνώτα που ηχούν διαφορετικά, παλεύω να βρω το χώρο ν ανασάνω και εγώ, με το δικό μου ρυθμό.. Δεν είμαι όμως πια μόνη.. συνοδοιπόροι μου, εσείς.. έννοιες και άνθρωποι μιας εποχής αλλιώτικης και αλλοτινής.. τα χνώτα σας, όμοια με τα δικά μου.. μελωδία που ηχεί ζεστά στα αυτιά και στην καρδιά μου.. ψηλά απ όλους και απ όλα.. μια αγκαλιά ιδεών με τα χέρια φτερά να κλείνουν μέσα τους όλο το γαλάζιο τούτης της γης..
Οι πατρίδες μας πια δε θα χουν ταυτότητα..; Θα είναι ένα πολυπολιτισμικό σακί; Και ναι, δέχομαι ότι η πολυπολιτισμικότητα βοηθάει στην εξοικείωση, ίσως στη μείωση του ρατσισμού και στη διεύρυνση των οριζόντων των ανθρώπων, αλλά η ταυτότητα; Τι θα γίνει η ταυτότητα; Θα μιλάμε ελληνικά με ξενική προφορά; Θα γράφουμε στα greeklish; Θα γίνουμε μια μίξη..; ένα μπαστάρδεμα φυλής..; ποιος; ο λαός με το γαλανόλευκο βλέμμα και την καθάρια πνοή..; .. σ ένα δωμάτιο πλημμυρισμένο με χνώτα που ηχούν διαφορετικά, παλεύω να βρω το χώρο ν ανασάνω και εγώ, με το δικό μου ρυθμό.. Δεν είμαι όμως πια μόνη.. συνοδοιπόροι μου, εσείς.. έννοιες και άνθρωποι μιας εποχής αλλιώτικης και αλλοτινής.. τα χνώτα σας, όμοια με τα δικά μου.. μελωδία που ηχεί ζεστά στα αυτιά και στην καρδιά μου.. ψηλά απ όλους και απ όλα.. μια αγκαλιά ιδεών με τα χέρια φτερά να κλείνουν μέσα τους όλο το γαλάζιο τούτης της γης..
IrƏne
..το ποίημα αυτό.. γιατί όσο μακριά και αν βρισκόμαστε και τα αυτιά μας θωρούν ξένους ήχους, πάντα θα λέγεται γύρω μας κάτι απ το φρόνιμα του Σωκράτη, τη λευτεριά του Καζαντζάκη και πάντα θα ξεπηδάει μέσα μας άτακτος βλαστός από ξεχασμένο σπόρο του καβαφικού ταξιδιού.. και εγώ, εσύ, αυτός, σα σύγχρονος Οδυσσέας θα ξεπλύνω το μένος και θα φουσκώσω τα πανιά μου μ εκείνη την κάθαρση που ανέβλυζε απ τις τραγωδίες και συνόδευε τους θεατές στα σπίτια τους..
Τσακίρη Ειρήνη Βερολίνο 11/07/2013
www.lifo.gr
loading...
